Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει την επώδυνη εμπειρία της απώλειας και των δύο γονέων. Δεν είναι εύκολο και, η διαδικασία του πένθους, δεν έχει χρονικό όριο.
Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει την απώλεια και των δύο γονέων τους, μπορεί να αναπτύξουν ορισμένες συνήθειες ή μηχανισμούς διαχείρισης του πόνου.
Αυτές οι συνήθειες, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι ένας τρόπος να επιβιώσουν, άλλοι θα τις χαρακτήριζαν ως δύναμη ψυχής, ή ακόμα και ως μια πράξη αγάπης στη μνήμη των γονέων τους.
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους, συνήθως διαθέτουν αυτά τα 7 κοινά χαρακτηριστικά
- Αναπολούν
- Καλλιεργούν στενούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους
- Φροντίζουν τον εαυτό τους
- Συμπάσχουν με την απώλεια των άλλων
- Αποδέχονται την απρόβλεπτη φύση της ζωής
- Τηρούν τις παραδόσεις (ή δημιουργούν νέες)
- Διαχειρίζονται τη θλίψη και νιώθουν ευγνωμοσύνη
Αναπολούν
Μπορεί ν’ ακούν το αγαπημένο τραγούδι του μπαμπά τους, ή να μαγειρεύουν τα φαγητά της μαμάς τους.
Μπορεί να ζουν κανονικά τη ζωή τους, ν’ ανυπομονούν για το μέλλον, αλλά παράλληλα, αναπολούν τα παλιά.
Η συνήθεια αυτή, έχει τις ρίζες της στην αποδοχή.
Μικρές τελετουργικές συνήθειες που τους θυμίζουν τους γονείς, τους βοηθούν να νιώθουν ευγνωμοσύνη και τους συνδέουν με τους γονείς τους.
Καλλιεργούν στενούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους
Η απώλεια των γονέων, σημαίνει την απουσία ενός ισχυρού συστήματος υποστήριξης.
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους, καλλιεργούν συνειδητά τις σχέσεις με τους φίλους, τ’ αδέλφια ή τους συγγενείς.
Αν και, κανείς δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που αφήνουν οι γονείς φεύγοντας, δημιουργούν μια άλλη οικογένεια.
Είναι αναγκαίο ν’ ανήκουν κάπου, όταν έχουν φύγει από τη ζωή οι γονείς.
Φροντίζουν τον εαυτό τους
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει και τους δύο γονείς, αναλαμβάνουν τη φροντίδα του εαυτού τους.
Έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουν το δίκτυα ασφαλείας που τους προσέφεραν οι γονείς. Γι’ αυτό, φροντίζουν τον εαυτό τους, την υγεία τους, ασκούνται και προσέχουν,
Μαθαίνουν να σέβονται τη ζωή και γνωρίζουν πως, αν δεν φροντίσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, δεν θα το κάνει κανείς άλλος.
Συμπάσχουν με την απώλεια των άλλων
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους, είναι πολύ ευαίσθητοι με τους άλλους και συμπάσχουν με αντίστοιχες απώλειες.
Ακούν τους άλλους με προσοχή, παρηγορούν ουσιαστικά, από τη θέση κάποιου που έχει βιώσει το ίδιο. Δεν ξέρουν πάντα τι πρέπει να πουν, αφού ακόμη και οι ίδιοι, μαθαίνουν να διαχειρίζονται την απώλεια.
Κατανοούν το βάρος και την περιπλοκότητα της θλίψης, χωρίς να χρειάζεται να τους το εξηγήσουν.
Για αρκετούς, η στήριξη των άλλων βοηθά να ξεπεράσουν και τη δική τους θλίψη.
Αποδέχονται την απρόβλεπτη φύση της ζωής
Η απώλεια των γονέων, είναι μια σκληρή υπενθύμιση πως, η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους, έχουν αποδεχτεί πως, τα πάντα μπορούν να συμβούν από την μια στιγμή στην άλλη και έτσι, πρέπει να εκτιμούμε όσα έχουμε.
Η καθημερινότητά τους, έχει περισσότερο αυθορμητισμό και τολμηρές αποφάσεις.
Ξέρουν ότι, τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα και γι’ αυτό δεν αφήνουν τη ζωή να περνά αναξιοποίητη.
Ξέρουν ότι το αύριο, δεν είναι δεδομένο. Τους διέπει μια μοναδική ωριμότητα και έτσι διαχειρίζονται το ρίσκο και την ανταμοιβή.
Σύμφωνα με την ψυχολογία, η αποδοχή της παροδικής φύσης της ζωής, μπορεί να περιορίσει το άγχος και να βοηθήσει τους ανθρώπους να εστιάσουν στο παρόν.
Τηρούν τις παραδόσεις (ή δημιουργούν νέες)
Οι οικογενειακές παραδόσεις για τους ανθρώπους που έχουν χάσει τους γονείς τους, είναι παρηγοριά, αν και μπορεί να έχουν γλυκόπικρη γεύση.
Θέλουν να διατηρούν ζωντανές τις παραδόσεις της οικογένειας.
Μέσα από αυτές, διατηρούν ζωντανή την παρουσία των γονιών τους. Επίσης, οι παραδόσεις δημιουργούν μια συνέχεια.
Οι παραδόσεις συνδέουν το παρόν με το παρελθόν, από όπου αντλούν δύναμη και παρηγοριά.
Διαχειρίζονται τη θλίψη και νιώθουν ευγνωμοσύνη
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους, βιώνουν εξίσου τη θλίψη και την απώλεια, όσο και την ευγνωμοσύνη.
Είναι μια διακριτική προσπάθεια διατήρησης της ισορροπίας.
Μπορεί να κλάψουν γιατί οι γονείς τους δεν είναι κοντά τους, να χαρούν με μια σημαντική στιγμή όμως, την ίδια στιγμή, νιώθουν ευγνωμοσύνη για τις στιγμές που έζησαν.
Η χαρά μπορεί να συνυπάρχει με τη λύπη. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους, είναι τόσο ανθεκτικοί.
Ξέρουν ότι η ζωή, δεν είναι μόνο χαρά, ή μόνο λύπη.
Tip: Οι άνθρωποι που ζουν χωρίς τους γονείς τους, βιώνουν θλίψη και ευγνωμοσύνη
Η απώλεια και των δύο γονέων, είναι μια εμπειρία που αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της στη ζωή του ανθρώπου.
Οι παραπάνω συνήθειες, βοηθούν τους ανθρώπους να διαχειριστούν τα τόσα διαφορετικά συναισθήματα και να εκτιμήσουν τη ζωή.
Οι άνθρωποι που ζουν χωρίς τους γονείς τους, ανατρέχουν στις αναμνήσεις, δημιουργούν δεσμούς με άλλους ανθρώπους, φροντίζουν τον εαυτό τους.
Γίνονται ακόμη πιο ευαίσθητοι με τους άλλους, είναι ανοιχτοί στη ζωή, τιμούν τις παραδόσεις και βιώνουν τόσο τη θλίψη, όσο και την ευγνωμοσύνη.
